Van de jaarlijkse familiereünie, die al sinds het overlijden van mijn 'Bompapa Herbert' georganiseerd wordt, herinner ik me vooral het onbehaaglijke gevoel bij de begroeting van al die nonkels, tantes, neven en nichten. De meesten ontmoette ik enkel op die dag, en het jaar daarop was je natuurlijk weer al die namen vergeten. Een troost was wel dat je merkte dat je hierin niet alleen was. Later sloegen we al eens een jaartje over, wat het er niet gemakkelijker op maakt. Nu ken ik toch al veel mensen van de familie bij naam, maar het houdt niet op. Elke keer zijn er weer nieuwe gezichtjes, zijn er baby's veranderd in kleuters, zijn er kindjes veranderd in pubers, en brengen die hun nieuwe partners mee.Ik herinner me ook dat het vaak al goed herfst was en dat er wel eens een paraplu sneuvelde door de felle rukwind. Maar niet zo dit jaar. Fantastisch weertje. Wel moeilijk licht om foto's te trekken. Bijna alle foto's zijn overbelicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten