Afscheid van het Ingelandgat 21

Ik denk dat het in 1980 moet geweest zijn dat Anton zijn intrek nam in het Ingelandgat 21. Toen hij naar Zuid-Afrika trok, zo ergens rond 1984, mocht ik tijdelijk zijn kot bewonen. Dat tijdelijke werd bijna permanent, maar Anton kwam toch nog even terug, en liet het daarna over aan Jan. En nu, ruim een kwart eeuw na Anton zijn huurcontract tekende bij Mevr. Engels, verlaat ook Jan het legendarische "Ingelandgat 21". Ik herinner me nog dat Anton, zeer nieuwsgierig naar wat er in die oude kluis in de gang zou zitten, die met beitel en koevoet te lijf ging. Zonder resultaat echter. Groot was mijn verbazing dus, toen Joke zei "we gaan eens kijken wat er hier nog allemaal in de kluis zit", . Ik heb daar dus ook, ik denk 4 of 5 jaar gewoond, en ik heb nooit geweten dat er ook een sleutel voor die kluis te vinden was. Joke had gewoon die sleutel en doodgemoedereerd maakte ze de kluis open. De kluis zat barstensvol, zoals de rest van het huis trouwens. Alles mooi op orde, elk verloren hoekje nuttig gebruikt. Overal schapjes en ingemaakte kasten. Jan en Joke hadden de verhuis heel goed voorbereid. Niet minder dan 450 dozen hadden ze nodig om bijna al hun spullen in op te bergen. Puzzels, strips, platen, boeken, esoterie,... alles mooi op de dozen genoteerd in welke kamer ze terecht moesten komen. Er waren ook genoeg enthousiaste mensen opgetrommeld om dit alles voor elkaar te krijgen. Sterke mannen Hans, Ivan, Davy en Jan zelf, en wat minder sterke zoals ik en Kristof, en nog wat vrouwen om alles mooi op zijn plaats te krijgen; Diete, Shanna en Joke zelf. Met drie camionnetten en een volumewagen verschillende keren om en weer gereden, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Met een korte break voor een lekkere spaghetti bij de gastvrije vrienden An en Ivan. Ik wens Jan en Joke nog veel moed, en hulp, om alles mooi in te richten. Het huis heeft in elk geval veel potentieel aan gezelligheid.
Meer foto's.

Vijftiger Joep

Joep Huiskamp werd onlangs 50, en dat werd gevierd. In de mooie villa Berthenja, rechtover het Van Abbe Museum in Eindhoven, mochten wij, genietend van een voortreffelijke, en naar Belgische normen aparte, schare aan versnaperingen kennismaken met een selectie van Joeps creatief werk. Allemaal mooie en verrassende schilderijtjes en collages. Vooral het werkje ‘Mineral’ - we zijn tenslotte fiere Gentenaars - trok onze aandacht. Na de speech van Geertjan werden we nog getrakteerd op een kort recital van Ralph Rousseau Meulenbroeks op zijn gamba. In de kelder werden korte films vertoond over de reizen die Joep met zijn broers maakte naar de Azoren. Er schuilt zelf een reporter in Joep. Daarna werd ons nog een diner aangeboden in het voortreffelijke restaurant ’t Hoefke in de Hoefkestraat. Lekker eten en gezellig sfeertje. Het was zeer aangenaam Joeps familie en vrienden te ontmoeten. Wat een entourage ! En als klap op de vuurpijl kregen we nog Joeps pas verschenen "De TU/e van A tot Z: de Kleine TU/e Encyclopedie" mee naar huis. O colleccionando !

ijspret

Trixie met hartsvriendin Marthe op de ijspiste.

Onderwaterwereld

Tycho's klas sloot het project "onderwaterwereld" waardig af met een prachtige tentoonstelling. Ik was uitgenodigd op de vernissage en nam een paar kiekjes. Puik werk! Een dikke proficiat voor de ganse klas, en natuurlijk ook voor Griet.

We namen ook een kijkje in de andere klas, waar ze een project hadden rond het gebit. Ook zeer mooi.

Trouwen met kinderen

"Het is van moeten" zei men vroeger, wanneer geweten was of gedacht werd dat de bruid in verwachting was. Maar tijden veranderen. Nu kunnen we gewoon samenwonen en kindjes kopen zonder te trouwen. Waarom trouwen koppels dan nog na meer dan 10 jaar samenwonen? Is 't nu van moeten wanneer we een huisje willen kopen?

My oh my

Lucie, Jules, Trixie, Tycho, Victor, Isaac, Aaron, Arthur, Jaco, Felix, Lukas, Sam, Daphné, Lisa, 2 Michels, 2 Coco’s, Jan, Joke, Kristof, Mieke, Peter, Fransien, Martine, Katleen, Hans, Wim, Brigitte, Tina & ikzelf hebben samen een weekendje Ardennen achter de rug.
Veertien kinderen, en 17 volwassenen. Dat is een hele bende.
De vakantiewoning die we huurden is volgens de website geschikt voor 28 personen. Dat wordt dus spannend.
De beschikbare tafels zo opstellen dat iedereen comfortabel kon aanzitten en de kamers zo verdelen dat iedereen min of meer comfortabel kon slapen, was dan ook geen sinecure. Naast koken, tafels dekken en afruimen, vaatwassers vullen en legen, afwassen, enz. hebben we toch nog veel tijd gevonden om enkele mooie wandelingen te maken.

Blij

Wie is er nu oprecht blij met een degelijk functionerend waterafvoersysteem?
Hij, die 10 dagen zonder zat.

Lekker eten

De appeltaart vloog er bij Tycho in als zoete koek. 'k Moest me haasten, maar ik heb er toch van kunnen proeven. Lekker zoet inderdaad. En die biologische kip, zo kan ik ze niet klaarmaken. Heerlijk!
Nu nog die lasagne. Pling, die zat net 2x5 min in de µgolf.
Oeps, 't is geen lasagne.
't Is ravioli!
Waar is de tijd!

Leuke stek

Leuke link gezien bij Kathelijne. Efkens tijd?
http://www.nobodyhere.com/

(vi)russen op bezoek

Twee Russische muzikanten, Masja en Pasja, op bezoek gekregen, voor 4 overnachtingen. Zeer bescheiden en beleefde mensen. Tycho's verjaardag is dus goed verlopen, maar deze week was het wat minder. Het begon al maandag. Tycho staat op met een schorre stem en klaagt over keelpijn. Dinsdagmorgen voel ik me koortsig. Ik heb rillingen en mijn spieren doen pijn over het hele lichaam. Kinderen naar school gebracht en meteen terug onder het dons gekropen. Maag overhoop. Hele dag geslapen, met de mooie viooloefeningen van Masja op de achtergrond. Woensdag rode plek op mijn been ontdekt. Donderdag daarmee naar de dokter. Diagnose : wondroos.
Ondertussen heeft Tycho een zware hoest en heeft Tina keelpijn, is onze gootsteen in de keuken nog steeds verstopt, lekt onze dakgoot, en verliest de verwarmingsketel zijn druk. Drie verschillende vakmannen beloven almaar te komen, maar hebben het telkens weer 'onvoorzien' druk. Alles kan beter.

Tychodag

Druk weekend, want op 11 november werd Tycho 6 jaar.
Vrijdag maakten we een peperkoeken huisje met Momo.

Dat huisje moest wel wachten tot zondag om door Tycho's schoolvriendjes verslonden te worden.
De mooie taart was voor zaterdag (dank u, Baele).
In naam van Tycho; dank u allemaal voor de vele toffe cadeaus

Schwarzwald

Weer een tijdje geleden. Pas terug van een weekje Zwarte Woud. Fantastische streek. We verbleven in het hotel - gasthof Josen.
Elke dag, na het ontbijt, gingen we zwemmen. Je zag Tycho met de dag evolueren. Eerste dag met zwembandjes, tweede dag enkele slagen zonder zwembandjes, derde dag de breedte van het zwembad (4m), vierde dag de lengte (10m). Hij heeft ook, tot grote ergernis van Trixie, de smaak van het in het water springen te pakken gekregen.
Trixie is iets minder gemotiveerd wat het zwemmen betreft. Ten eerste mogen er geen andere kinderen in het zwembad springen. Trixie houdt niet van al dat spatten. Ten tweede zal Trixie altijd eerst met haar teentjes het water aan een grondig onderzoek onderwerpen. Vaak werd de temperatuur te laag bevonden.


We maakten ook enkele leuke uitstapjes en wandelingen, langs de hoogste Duitse natuurlijke watervallen bijvoorbeeld.

Familiereünie

Van de jaarlijkse familiereünie, die al sinds het overlijden van mijn 'Bompapa Herbert' georganiseerd wordt, herinner ik me vooral het onbehaaglijke gevoel bij de begroeting van al die nonkels, tantes, neven en nichten. De meesten ontmoette ik enkel op die dag, en het jaar daarop was je natuurlijk weer al die namen vergeten. Een troost was wel dat je merkte dat je hierin niet alleen was. Later sloegen we al eens een jaartje over, wat het er niet gemakkelijker op maakt. Nu ken ik toch al veel mensen van de familie bij naam, maar het houdt niet op. Elke keer zijn er weer nieuwe gezichtjes, zijn er baby's veranderd in kleuters, zijn er kindjes veranderd in pubers, en brengen die hun nieuwe partners mee.
Ik herinner me ook dat het vaak al goed herfst was en dat er wel eens een paraplu sneuvelde door de felle rukwind. Maar niet zo dit jaar. Fantastisch weertje. Wel moeilijk licht om foto's te trekken. Bijna alle foto's zijn overbelicht.

Vrijdag de dertiende

Vandaag was het Tina's verjaardag, en wat hebben we gedaan?
Eerst de kinderen naar school gebracht, en dan, om 9.15 u. gaan trouwen in het Gentse stadhuis. Een half uurtje later was dat achter de rug. Bernard en An, onze getuigen, hadden hun toegemeten functie ernstig opgevat en brachten ons in hun grote luxeauto naar de Decascoop om er de enige film die je op zo'n zot uur in heel Gent, misschien wel in heel België, kan gaan bekijken ; "When the road bends" bleek wel echt een toevalstreffer te zijn. Daarna terug met de luxeauto naar 't Fornuizeke in Melle. Héél lekker gegeten, maar geen tijd gehad om met een koffietje af te ronden. Kinderen afgehaald op school, en dan met koffie, pineau, chips, koekjes, naar het Rommelwaterparkje waar we tot zonsondergang lekker hebben zitten kletsen met An, Bernard, Renée, Joost, Marianne en Nadine. De kinderen hebben zich ondertussen allemaal samen goed geamuseerd.
Dat was dus onze huwelijksdag, mooi en bescheiden. Nu nog het vuurwerk!

Fijne motoriek

Vier dagen niet kunnen inloggen op het net. Dat was even afkicken!
Fijn terug online te zijn. Fier Gentenaar te zijn, wat betreft verkiezingsuitslagen. En blij te constateren dat Tycho grote vorderingen maakt wat betreft zijn fijne motoriek.

Ik win nog wel van hem met Jenga, maar hoelang nog? Mijn fijne motoriek zal wel al op zijn retour zijn.

Tycho heeft met plezier mijn afgedankt fototoestel overgenomen. Sommige van zijn foto's vind ik nu al verbazend.

0110 - verdraagzaamheid

Tom Barman, wat een artiest! Wat die jongen al gepresteerd heeft! Zijn muziek, zijn video's, fantastisch gewoon.

En nu 0110, geweldig (foute woordkeuze?) initiatief. (Klik op het logo hierboven voor een filmke). 's Middags met de kinderen de trein op in Dampoortstation, en af in Gent Sint-Pieters. Monza featering Thé Lau. Veel volk. De moed ontbrak mij echter om richting podium door te stoten. En achteraan ben je toch minder betrokken. Tycho en Trixie hadden er ook niet echt zin in. Een ballon, een cola, en een pakje frieten later was het voor hen welletjes geweest. Na amper 2 uurtjes hielden we het dus voor bekeken. Net op tijd blijkbaar om de onweersbui te ontwijken. 's Avonds nog eens teruggekeerd, op mijn eentje. Sioen, Will Tura, Arid, Kamagurka en zelfs Helmut Lotti wisten me niet echt te verrassen. Maar ik voelde me wel een vreemde eend in de bijt. Rond mij niets dan enthousiaste, vooral jonge, mensen. En maar meezingen, en meewiegen en zelfs dansen. Fantastisch toch.
Ik citeer hier graag Peter De Backer uit "De Gentenaar" van vandaag:
Als uit een wetenschappelijke studie blijkt dat zestig procent van de Vlaamse jongeren de aanwezigheid van migranten als bedreigend ervaart, is een manifestatie die vooral bij jongeren aanslaat meer dan welkom.
De quote van Filip Dewinter die ik in dezelfde krant las wil ik u ook niet onthouden:
Als slachtoffer van onverdraagzaamheid wacht ik al een hele week op een uitnodiging om als eregast op dat concert aanwezig te zijn. En ook nog leuk: de vinger van Anke.
's Avonds op Canvas toch weer echt genoten van wat dEUS bracht. Fantastisch!