Kristin, jij liet me lang geleden, in 1978, kennismaken met Neerlands hoop. Geëngageerd cabaret. Bloed aan de paal. Voetbal is nooit 'my cup of tea' geweest, en Argentinië wist ik nauwelijks liggen, laat staan dat ik op de hoogte was van de politieke situatie aldaar. Maar jij nam me mee, naar de Vooruit. Ik had er dus niet veel van begrepen, maar ik had wel begrepen dat Freek en Bram leuke jongens zijn. Neerlands Hoop viel uit elkaar, en zowel Freek als Bram gingen solo. Ik volgde vooral Freek, omdat ik vooral humor weet te smaken. Voor Bram zijn 'luisterliedjes' nam ik eigenlijk nooit de tijd. Nu pas ben ik hem gaan waarderen. Sorry voor het cliché, maar ook ik vind deze tekst prachtig.
Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is de heimwee die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten.
En als ik dood ga, treur maar niet
ik ben niet echt weg moet je weten
het is het verlangen dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.
En als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is maar een lichaam dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij mij bent vergeten
dood ben ik pas als jij mij bent vergeten.
Bram Vermeulen
1 opmerking:
zo mooi ! lieve kristien ...onvergetelijk !
Een reactie posten